kaç kişilik?

ne kadar hesaplarsan hesapla, ne kadar kurarsan kur...
her bir sevgi kutusunu üst üstede yerleştirsen sana hep yıkılacakmış gibi gelir...
aşk böyle başlar...
ilk anı hiç birzaman unutamazsın
ilk gördüğün günü...
ilk güldüğü günü aklından çıkaramazsın...
çıkarmayı bile deneyemezsin, kalbindeki aşk köpükleri buna izin vermez...
aşk köpükleride, su köpükleri gibidir... el dediğinde yok olur gider yaa aynen öyle...
korkarsın, tam tabiri korkmaktır...
düşünmeyle büyütürsün içindekileri, elin ayağına dolaşır, hiç bir şeyi unutamazsın, herşey olgunlaşsa, evet şimdi olacak desen, ağzını açmaya yeltensen, bırak ağzını açmayı, gözlerin de kapanır...
korkarsın sevdiğinden...
halbuki o anda bir adım atsan o korkun geçer, o kapak açılır, o köpükler akar sel olur...
ama gerçek aşık bilir, bunları yazarken bile korkar insan ya olmassa diye?
herşeyini olduğu gibi kabul edersin, onu üzmemek için mucizlere inandırmak için tüm herşeylerini verirsi o anda...
aşk iki kişiliktir o yüzden, birşeyleri beraber yaparsan hiç birşeyden korkmassın
hayatın tüm güzellikleri mutlulukları senin olur...
güçlü insan başka neden korkabilir ki?
gerçek aşk belki böyle anlaşılıyordur...
o kadar korkarsın ki gözlerinin içine baktığında
gitmesinden kalmasından gülmesinden ağlamasından hiç birşeyden değil
sadece baktığın için korkarsın Sevgilinden...
O anda uzun uzun cümlelere, konuşmalara gerek yoktur...
Bazen bir gülüş, bazen bir dokunuş tüm dünyalara bedeldir.
Herşeyi yeneceğim, kazanacağım çok mutlu olacağım dersin ve buna sevdiğinede gerçekten inandırırsın...