-bir hüzünlü-

günler hep güzel başlıyor akşamlar niye hep böyle, içim karanlıklaşıyor, ta ki sevgilimin sesine kadar, ta ki gül yüzüne kadar; yazarken ağlamak; onsuz ağlamak; içimden sessizce hep sevdiğimi söylüyorum, kırıyorum, üzüyorum ama en kötüsü bunları yaparken anlıyorum; anladıkça ben bunları nasıl yaparım diyorum; ben anlıyorum seni sevgili'm, hiç kimsenin hiç kimsenin anlayamayacağı kadar anlıyorum seni; seni gördüğümden herşeyi uutuyorum; herşeyi bırakıyorum; çünkü sevgili'm ben çook seviyorum seni çoook

Yalnız sana yazıyorum bu şiiri
İstersen bir şiir gibi okuma
Çünkü her yıl yeniden yazacağım onu
Soğuklar başlayınca havalanıp
Millerce yol katettikten sonra
Güneyi tadan bir kuşun sevinciyle.